Ενωτική Αριστερή Συνεργασία - Για τις εκλογές αντιπροσώπων για το 14ο συνέδριο της ΟΛΜΕ

Ενωτική Αριστερή Συνεργασία

(Πρωτοβουλία Ανανέωσης, Ριζοσπαστική Κίνηση Καθηγητών – Παρέμβαση, Εργατική Αριστερά, ανένταχτοι)

Για τις εκλογές αντιπροσώπων για το 14ο συνέδριο της ΟΛΜΕ

Στις 25-28 Ιουνίου πραγματοποιείται το 14ο συνέδριο της ΟΛΜΕ. Στις 6 Μαΐου στην ΕΛΜΕΡ ψηφίζουμε για τους αντιπροσώπους που θα αναδείξουμε σ’ αυτό το συνέδριο. Το συνέδριο της ΟΛΜΕ είναι αυτό που καθορίζει τις βασικές θέσεις της ομοσπονδίας αλλά και τη νέα ηγεσία του ΔΣ της ΟΛΜΕ για την επόμενη διετία.
Το φετινό συνέδριο δεν είναι σαν όλα τα άλλα. Η οικονομική κρίση ή αλλιώς τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που διαφημίζονταν τα τελευταία χρόνια σαν τη μόνη λύση για την ανθρωπότητα, απασχολεί κάθε χώρο. Η κρίση καθορίζει τις εξελίξεις και το ζητούμενο είναι ποιο τοπίο θα διαμορφωθεί στη μετά την κρίση εποχή.
Η επιδίωξη για τις κυρίαρχες τάξεις είναι δηλωμένη. Πρώτον περισσότερος νεοφιλελευθερισμός απέναντι στα προβλήματα που δημιούργησε ο νεοφιλελευθερισμός. Περισσότερη απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, περισσότερη φτώχεια, χαμηλότεροι μισθοί, περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, ολοκληρωτικό ξεπούλημα των δημόσιων κοινωνικών αγαθών όπως είναι η υγεία και η παιδεία. Δεύτερον να πειστούμε ότι για την κρίση φταίμε όλοι μας και άρα ότι όλοι «πρέπει να βάλουμε ένα χεράκι» για να φύγουμε από τη δύσκολη κατάσταση. Και οι τραπεζίτες με τα υπερκέρδη και ο απλός εργαζόμενος. Και όσοι νομοθετούσαν για να τζογάρονται και να δανείζονται τα αποθεματικά των ταμείων μας σε τράπεζες και κερδοσκόπους και εμείς που πληρώναμε κανονικά τις εισφορές μας. Οι εκπαιδευτικοί, μαζί με τους άλλους εργαζόμενους, πρέπει να ανατρέψουμε αυτές τις πολιτικές. Δεν είναι επιτρεπτό να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας και στους μαθητές μας μια κοινωνία με μισό μισθό, μισό ωράριο, με μισθούς πείνας, χωρίς δικαιώματα, με πτυχία κουρελόχαρτα, με ιδιωτικοποιημένα όλα τα κοινωνικά αγαθά, μια κοινωνία μισοεργαζομένων – μισοανέργων. Αυτή ήταν η κραυγή απελπισίας των μαθητών μας κατά την εξέγερση της νεολαίας τον περασμένο Δεκέμβρη.
Όμως η κρίση δεν θα μας επηρεάσει μόνο στο επίπεδο του μισθού, της ασφάλισης, των εργασιακών δικαιωμάτων. Ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας της εκπαίδευσης θα αμφισβητηθεί ακόμα περισσότερο. Η μείωση των ελλειμμάτων, λόγω της κρίσης, θα χρησιμοποιηθεί για να δεχτούμε σαν αναγκαστική και μοιραία την υποχρηματοδότηση του δημόσιου σχολείου, την ακόμα μεγαλύτερη μείωση των κρατικών δαπανών για τη δημόσια εκπαίδευση, για μεγαλύτερες περικοπές των δαπανών για τα κοινωνικά αγαθά.

Μέσα σ’ αυτό το τοπίο, το ΥΠΕΠΘ για επικοινωνιακούς λόγους και πιεσμένο από τον ξεσηκωμό της νεολαίας έθεσε το θέμα του «διαλόγου» για την παιδεία. Ένας διάλογος με μια κυβέρνηση που σε όλα τα υπομνήματα της ΟΛΜΕ της τελευταίας διετίας έχει απαντήσει αρνητικά ή έχει προκλητικά αδιαφορήσει. Που γίνεται, όχι για την παιδεία αλλά για τις εξετάσεις – το βραχνά δηλαδή της μόρφωσης – και για το άσυλο! Που το κυριότερο, θα αποφασίσει ό,τι αποφασίσει και επιδιώκει την κοινωνική συναίνεση στη βάση ότι «συμμετείχαν και οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι βέβαια μειοψήφησαν». Τον «διάλογο» τον έχουμε ζήσει πολλές φορές με όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων 20 ετών. Ούτε μία φορά δε βγήκε κάτι θετικό για τους εκπαιδευτικούς και για την παιδεία. Γιατί οι πολιτικές αυτών των κυβερνήσεων ήταν προαποφασισμένες από υπερεθνικούς και εθνικούς φορείς, με στρατηγική επιλογή η εκπαίδευση να αντιστοιχηθεί με τις ανάγκες της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, με επιχειρηματικά κριτήρια. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε γενικά κατά του διαλόγου; Κάθε άλλο. Όμως η δικές μας απόψεις για να ακουστούν στα «ξύλινα αυτιά» της εξουσίας χρειάζονται κάτι παραπάνω από το τραπέζι του διαλόγου. Χρειάζονται μαζικές, αποφασιστικές κινητοποιήσεις, χρειάζονται χιλιάδες από ‘μας στους δρόμους που θα διεκδικούν μια άλλη πολιτική για το σχολείο και για τους εργαζόμενους. Έτσι μόνο μπορούμε να «πείσουμε» σε ένα ενδεχόμενο διάλογο και να επιβάλλουμε λύσεις στα οξυμένα προβλήματα μας.
Για τα επόμενα δύο χρόνια θα έχουμε τις ίδιες στρατηγικές να αντιπαλέψουμε. Θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον «Καποδίστρια 2» ή όπως αλλιώς ονομαστεί που θα επιχειρήσει να μεταφέρει τα βάρη της χρηματοδότησης – και όχι μόνο – από το κράτος σε τοπικό επίπεδο, στους μαθητές, στους γονείς. Θα τεθεί η αξιολόγηση – χειραγώγηση που ήδη έχουμε προγευτεί τι σημαίνει από την αξιολόγηση στελεχών και τον κομματισμό που επικρατεί. Θα έχουμε να παλέψουμε μαζί με τους αναπληρωτές και ωρομίσθιους συναδέλφους ενάντια στον εμπαιγμό που υφίστανται και ενάντια στην επέκταση της ευέλικτης απασχόλησης στο δημόσιο σχολείο, θα πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειες να αναδείξουμε το δικό μας όραμά μας για το δημόσιο σχολείο! Θα πρέπει να πάρουμε επιθετικές και τολμηρές πρωτοβουλίες για να αποκαλύψουμε τις προθέσεις του ΥΠΕΠΘ και για να αναδείξουμε ριζοσπαστικές θέσεις για το σχολείο της ολοκληρωμένης γνώσης και όχι των ασύνδετων πληροφοριών και δεξιοτήτων, για ένα σχολείο που δεν θα οδηγεί στην οικονομική αιμορραγία τις οικογένειες των μαθητών, για την πρόσβαση στο καθολικό ανθρώπινο δικαίωμα και κοινωνικό αγαθό της δημόσιας εκπαίδευσης, για τα προβλήματα του εκπαιδευτικού για να αντεπεξέλθει στις σύγχρονες αυξημένες ευθύνες του.

• Οι εκπαιδευτικοί και όλοι οι εργαζόμενοι δεν ευθύνονται για την κρίση. Για την κρίση ευθύνονται οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις. Αυτοί να πληρώσουν για την κρίση!
• Διέξοδος για την κρίση δεν είναι τα 28 δις για τις τράπεζες. Διέξοδος είναι μια άλλη πολιτική προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας.
• Άμεση κρατική χρηματοδότηση για τα ασφαλιστικά ταμεία, για να επιστραφούν τα κλεμμένα, για δημόσια κοινωνική ασφάλιση για όλους. Όχι στην επαγγελματική ασφάλιση. Καμία αύξηση εισφοράς! Όχι στην αύξηση των ορίων ηλικίας!
• Αύξηση μισθών και συντάξεων για να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας.
• Αύξηση των δαπανών για την παιδεία από τον κρατικό προϋπολογισμό. Στήριξη και όχι εγκατάλειψη του δημόσιου σχολείου και του εκπαιδευτικού.

Είναι φανερό ότι για να προωθηθούν αυτοί οι στόχοι, χρειάζεται ένα ισχυρό και μαζικό κίνημα των εργαζομένων. Όμως η παρούσα κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι ενθαρρυντική. Πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα και στο συνδικαλιστικό κίνημα και για να γίνει ένα βήμα στο 14ο συνέδριο της ΟΛΜΕ είναι αναγκαίο να υπάρξει μια αποφασιστική ενίσχυση των δυνάμεων της αριστεράς κόντρα στη συναινετική γραμμή και πρακτική των παρατάξεων του δικομματισμού.

Για το απερχόμενο ΔΣ της ΟΛΜΕ

Από τον απολογισμό του απερχόμενου ΔΣ της ΟΛΜΕ ένα συμπέρασμα βγαίνει. Ότι το συνδικαλιστικό κίνημα στο χώρο μας έχει λάθος προσανατολισμό. Άλλη μια διετία δεν προσπάθησε να λύσει το βασικό ζήτημα, που είναι πολιτικό και όχι οργανωτικό όπως ισχυρίζεται το απερχόμενο ΔΣ. Αυτό της συμμετοχής των συναδέλφων, της συσπείρωσης σε αγωνιστική κατεύθυνση. Πιο συγκεκριμένα:
α) Το ΔΣ της ΟΛΜΕ κακώς επιμένει ότι ο αγώνας για το ασφαλιστικό την προηγούμενη χρονιά, μπορούσε να δοθεί μόνο από τους εκπαιδευτικούς. Ήταν ανάγκη ο πανεργατικός αγώνας.
β) Δεν γίνεται ουσιαστική αυτοκριτική για την πρόχειρη πρόταση των επαναλαμβανόμενων 5θήμερων τον περασμένο Δεκέμβρη. Πρόταση που συνέβαλλε στο άσχημο κλίμα που επικρατεί στον κλάδο.
γ) Είναι ανεπαρκείς οι εξηγήσεις για την απουσία λογοδοσίας και εισήγησης στον κλάδο για τα θέματα των ταμείων και του οικονομικού καθώς και για το θέμα του διαλόγου εδώ και 4 μήνες. Καμία εισήγηση, κανένα κάλεσμα σε συνελεύσεις. Αντίθετα μαθαίναμε από τα ΜΜΕ τις προτάσεις της ΟΛΜΕ…

Είναι ξεκάθαρο ότι για την αναξιοπιστία της ΟΛΜΕ βασική ευθύνη φέρνει η ΔΑΚΕ που συμπεριφέρεται σαν κυβερνητικό δεκανίκι και δεν είναι ούτε τυπικά εντάξει στις υποχρεώσεις της – ούτε στα ΔΣ δεν πηγαίνουν πολλές φορές. Για την αποδιοργάνωση της βάσης των ΕΛΜΕ και την αδράνεια της ΟΛΜΕ την τελευταία περίοδο κύρια υπεύθυνη είναι η ΠΑΣΚ, πιστή στο πνεύμα συναίνεσης που ακολουθείται σε όλο το συνδικαλιστικό κίνημα από τη συγκεκριμένη παράταξη, παρά το ότι ψήφισε θετικά σε μερικές αποφάσεις. Το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών – ΔΕΕ δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να συμβάλει στην οργάνωση αγώνων και προτάσεων. Η μόνη πρόταση που επαναφέρει είναι το «μπείτε στο ΠΑΜΕ». Οι άλλες δύο αριστερές δυνάμεις που βρίσκονται στο ΔΣ της ΟΛΜΕ έκαναν προσπάθειες για την οργάνωση αγώνων και την αναζήτηση διεξόδου για το κίνημα των εκπαιδευτικών, έχουν όμως και αυτές ευθύνες για τις λαθεμένες επιλογές του ΔΣ της ΟΛΜΕ.
Σαν συνεργασία αριστερών παρατάξεων και κινήσεων η Ενωτική Αριστερή Συνεργασία, που συγκροτήθηκε τον περασμένο Νοέμβρη, θα επιδιώξει την ενίσχυση της ριζοσπαστικής αριστεράς και την αλλαγή των συσχετισμών. Θα στηρίξει την πρόταση για συνεργασία των δυνάμεων της αριστεράς πέρα από αγκυλώσεις και μικροκομματικές περιχαρακώσεις. Θα μεταφέρει τις αγωνίες και τις κριτικές των συναδέλφων στο συνέδριο της ΟΛΜΕ. Θα κάνει προτάσεις για αποφάσεις αντάξιες με την κρισιμότητα των στιγμών που ζούμε.

Υποψήφιοι αντιπρόσωποι για το 14ο συνέδριο της ΟΛΜΕ:

• Αναστασιάδης Γιώργος, 1ο Λύκειο
• Βακιρτζή Κατερίνα, Λύκειο Επισκοπής
• Γιακουμάκης Παντελής, 2ο Λύκειο
• Καλαϊτζιδάκης Νίκος, 2ο Γυμνάσιο
• Καλλέργης Μανόλης, Λύκειο Ανωγείων
• Καρουζάκης Ευθύμης, 2ο Λύκειο
• Μητρόπουλος Δημήτρης, 3ο Λύκειο
• Μιχελουδάκης Αντώνης, 1ο Λύκειο
• Μυστακίδου Αλεξάνδρα, Γυμνάσιο Πανόρμου
• Ντρέκη Δήμητρα, Λύκειο Σπηλίου
• Παγιαβλή Γιάννα, 2ο Λύκειο
• Σάμιος Παναγιώτης, Λύκειο Σπηλίου
• Σουρουλής Χρήστος, Λύκειο Περάματος
• Ταμπάλης Δημήτρης, Μουσικό Γυμνάσιο
• Χασάπη Σάσα, 4ο Γυμνάσιο

Συμμετέχουμε όλοι και όλες

• Στη Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕΡ, την Τετάρτη 6 Μαΐου στις 10 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο Ρεθύμνου
• Στις Εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων για το 14ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, μετά το τέλος της συνέλευσης.