Από το βράδυ του Σαββάτου ένα θρανίο έμεινε άδειο…
Η δολοφονία του δεκαεξάχρονου μαθητή από τον ειδικό φρουρό ήταν το τελευταίο και πιο τραγικό γεγονός σε μια πορεία ολοένα εντεινόμενης αστυνομικής τρομοκρατίας.
Από τις «ζαρντινιέρες» και τα «πράσινα παπούτσια» μέχρι τους ξυλοδαρμούς φοιτητών και μεταναστών, τον εξευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασης στα διάφορα «Α.Τ. Ομόνοιας» όλης της χώρας και την ανοχή –αν όχι υπόθαλψη- ρατσιστικών επιθέσεων, το κοινό χαρακτηριστικό των γεγονότων αυτών είναι ότι οι υπεύθυνοι ουδέποτε τιμωρούνται, αντίθετα καλύπτονται πολιτικά και ηθικά από το επίσημο κράτος.
Κάθε φορά πρόκειται για «μεμονωμένο περιστατικό», κάθε φορά «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» αλλά κάθε φορά οι ποινές που επιβάλλονται στους δράστες είναι εξοργιστικά γελοίες (αν δεν αθωωθούν πλήρως). Μερικές φορές μάλιστα επιβραβεύονται με προαγωγή!
Είναι φανερό λοιπόν ότι η ηθική αυτουργία ανήκει στην κυβέρνηση που έχει επιλέξει την τακτική της άγριας καταστολής απέναντι σε οποιονδήποτε διεκδικεί δικαιώματα, και ειδικά απέναντι στη νεολαία.
Μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρουν και πολλά Μ.Μ.Ε. που αντί να υπηρετούν την ανεξάρτητη και αντικειμενική ενημέρωση υπηρετούν την κυβερνητική πολιτική συσκοτίζοντας και διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα, υποστηρίζοντας την –όπως αποδεικνύεται- ψεύτικη αρχική εκδοχή της αστυνομίας για «εξοστρακισμό της σφαίρας» και στρέφοντας την προσοχή του κοινού σε «θεαματικές» σκηνές επεισοδίων τη στιγμή που έχει χαθεί η ζωή ενός αθώου παιδιού.
Θέλουμε ακόμα να επισημάνουμε την προκλητική στάση της κυβέρνησης: Οι παραιτήσεις της ηγεσίας του υπουργείου Εσωτερικών που δόθηκαν υποκριτικά για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους δεν έγιναν δεκτές από τον πρωθυπουργό με το σκεπτικό ότι «όλα βαίνουν καλώς». Με αυτόν τον τρόπο, η πολιτική ευθύνη της δολοφονίας του μαθητή βαραίνει ολόκληρη την κυβέρνηση και προσωπικά τον πρωθυπουργό. Αυτό σημαίνει ακόμα ότι όχι μόνο δεν θα πάρουν μέτρα ενάντια στην αστυνομική βία και αυθαιρεσία αλλά αντίθετα, είναι πολιτική τους επιλογή να ενταθεί.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, σαν άνθρωποι και σαν εκπαιδευτικοί δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί. Φέροντας μέρος της ευθύνης για τη διαμόρφωση της συνείδησης κάθε νέας γενιάς, δεν θέλουμε να μας ταιριάζει η ρήση «δάσκαλε που δίδασκες…». Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για να τιμήσουμε τη μνήμη του αδικοχαμένου μαθητή, είναι να αγωνιζόμαστε για να μην παραμείνουν κενό γράμμα τα όσα διδάσκουμε περί κράτους δικαίου και ισονομίας.
Από τις «ζαρντινιέρες» και τα «πράσινα παπούτσια» μέχρι τους ξυλοδαρμούς φοιτητών και μεταναστών, τον εξευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασης στα διάφορα «Α.Τ. Ομόνοιας» όλης της χώρας και την ανοχή –αν όχι υπόθαλψη- ρατσιστικών επιθέσεων, το κοινό χαρακτηριστικό των γεγονότων αυτών είναι ότι οι υπεύθυνοι ουδέποτε τιμωρούνται, αντίθετα καλύπτονται πολιτικά και ηθικά από το επίσημο κράτος.
Κάθε φορά πρόκειται για «μεμονωμένο περιστατικό», κάθε φορά «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» αλλά κάθε φορά οι ποινές που επιβάλλονται στους δράστες είναι εξοργιστικά γελοίες (αν δεν αθωωθούν πλήρως). Μερικές φορές μάλιστα επιβραβεύονται με προαγωγή!
Είναι φανερό λοιπόν ότι η ηθική αυτουργία ανήκει στην κυβέρνηση που έχει επιλέξει την τακτική της άγριας καταστολής απέναντι σε οποιονδήποτε διεκδικεί δικαιώματα, και ειδικά απέναντι στη νεολαία.
Μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρουν και πολλά Μ.Μ.Ε. που αντί να υπηρετούν την ανεξάρτητη και αντικειμενική ενημέρωση υπηρετούν την κυβερνητική πολιτική συσκοτίζοντας και διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα, υποστηρίζοντας την –όπως αποδεικνύεται- ψεύτικη αρχική εκδοχή της αστυνομίας για «εξοστρακισμό της σφαίρας» και στρέφοντας την προσοχή του κοινού σε «θεαματικές» σκηνές επεισοδίων τη στιγμή που έχει χαθεί η ζωή ενός αθώου παιδιού.
Θέλουμε ακόμα να επισημάνουμε την προκλητική στάση της κυβέρνησης: Οι παραιτήσεις της ηγεσίας του υπουργείου Εσωτερικών που δόθηκαν υποκριτικά για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους δεν έγιναν δεκτές από τον πρωθυπουργό με το σκεπτικό ότι «όλα βαίνουν καλώς». Με αυτόν τον τρόπο, η πολιτική ευθύνη της δολοφονίας του μαθητή βαραίνει ολόκληρη την κυβέρνηση και προσωπικά τον πρωθυπουργό. Αυτό σημαίνει ακόμα ότι όχι μόνο δεν θα πάρουν μέτρα ενάντια στην αστυνομική βία και αυθαιρεσία αλλά αντίθετα, είναι πολιτική τους επιλογή να ενταθεί.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, σαν άνθρωποι και σαν εκπαιδευτικοί δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί. Φέροντας μέρος της ευθύνης για τη διαμόρφωση της συνείδησης κάθε νέας γενιάς, δεν θέλουμε να μας ταιριάζει η ρήση «δάσκαλε που δίδασκες…». Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για να τιμήσουμε τη μνήμη του αδικοχαμένου μαθητή, είναι να αγωνιζόμαστε για να μην παραμείνουν κενό γράμμα τα όσα διδάσκουμε περί κράτους δικαίου και ισονομίας.
Καλούμε σε συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας τη Δευτέρα, 8 Δεκεμβρίου
στις 6 μ.μ. μπροστά στο Δημαρχείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου