01 Μαΐου 2010

Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία: Ο λαός στα σκοινιά

Πρώτος γάμος: Οκτώβρης 2009.
Το προσκλητήριο έγραφε με έντονους πρασινωπής απόχρωσης χαρακτήρες: ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Όλοι ήμασταν καλεσμένοι στο γάμο με την ελπίδα. Άλλωστε το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: Κρίση υπάρχει, αλλά δεν ξεπερνιέται με περικοπές δημοσίων δαπανών. Τουναντίον, κάτι τέτοιο θα μας οδηγήσει στον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Ακόμα και η φίλη μου η Μαρία, παρά τη διαγνωσμένη αναπηρία της, το γνώριζε. Έτσι, τιμωρήσαμε την Δεξιά, που δεν μας έδωσε αυξήσεις, και σταθήκαμε παρανυφάκια στο πλευρό του ΠΑΣΟΚ και της ελπίδας.

Δεύτερος γάμος: Δεκέμβρης 2009.

Ο πρώτος γάμος σχόλασε νωρίς. Τα πράγματα ήταν χειρότερα απ’ ό,τι περίμεναμε, μας είπαν. Καμένη γη, βεβαίως βεβαίως. Κάπου το είχαμε ξανακούσει αυτό, αλλά... περασμένα ξεχασμένα. Τώρα το προσκλητήριο μάς καλούσε στο γάμο με τη διαπραγματευτική ικανότητα ενός πρωθυπουργού που αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Ευτυχώς δεν χρειαζόταν. Και δεν χρειαζόταν να κάνουμε και πολλά. Μια μικρή περικοπή στα επιδόματα των έτσι κι αλλιώς τεμπέληδων δημοσίων υπαλλήλων αρκούσε. Αν παρεξηγιόντουσαν, ας μην πήγαιναν στο γάμο. Οι άλλοι πήγαμε. Μια καμπάνα από άλλη εκκλησιά που ακουγόταν στο βάθος δεν χτυπούσε για μας.

Τρίτος γάμος: Μάρτης 2010

Ούτε τρεις μήνες παντρεμένοι κι άρχισαν οι καυγάδες. Στο μεσοδιάστημα υπήρξαν διάφορα επεισόδια, αλλά χοντρικά το συμπέρασμα ήταν πως καλή η ικανότητα, αλλά δεν κρατάς σπίτι όταν έχεις κακούς γείτονες (Μέρκελ, κερδοσκόπους, κάτι ξενόφερτους που τους λένε Spread κ.ά.). Ο γάμος με τις θυσίες είναι αναπόφευκτος. (Τι θα πει και ο κόσμος!). Αλλά πού είστε; Μην ανησυχείτε, είναι ο τελευταίος! Τρεις άλλωστε προβλέπει και η Εκκλησία μας. Άλλον δεν θέλει ούτε ο Θεός, που λέει ο λόγος. Κόβουμε 14ο μισθό – σε μικρές δόσεις, μη μας πέσει και βαρύς – αυξάνουμε (κι άλλο) φόρους σε ποτά, καύσιμα και τσιγάρα (άντε Γιαννάκη, ώρα να το κόψεις, παιδί μου) κι αν – λέμε τώρα – χρειαστεί να καλέσουμε στο γάμο και το ΔΝΤ, εμείς έχουμε ήδη πάρει μέτρα ΔΝΤ, άσε που δεν θα χρειαστεί κιόλας.

Τέταρτος γάμος: Μάης 2010

Ματωμένος γάμος. Δρομολογείται ήδη η διαδικασία διαζυγίου με τις αυταπάτες. Θα μας κοστίσει κάτι παραπάνω λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων. Ευτυχώς δεν έχουμε περιουσιακά στοιχεία να μοιράσουμε. Ο δε λαός να φοβείται την κυβέρνηση, την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Καιρός να αλλάξει ο παπάς τροπάρι: Η δε κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ να φοβούνται το λαό. Το πολύ-πολύ να μας πατήσουν τον κάλο. Εδώ μας έκατσαν στο σβέρκο. Πόσο ακόμα;

Μια κηδεία.

Το ελληνικό χρέος δεν είναι φετινή υπόθεση, ούτε ρωμαίικη αποκλειστικότητα. Μια παλιά ιστορία που “θεραπεύσαμε” πουλώντας τις κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις – ήταν άραγε θέμα ανικανότητας, βλακείας ή προκαθορισμένου σχεδίου για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε; (Μαζί με το ξήλωμα γενικότερα της παραγωγικής βάσης της χώρας). Κρίση υπάρχει, αλλά το μέγεθός της διογκώνεται, προκειμένου το κεφάλαιο – που άλλωστε τη δημιούργησε – να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερα. Ως Ιφιγένεια, θυσιάζουμε 4,5 δις για να δανειστούμε 150, προσφέροντας γη και ύδωρ στον Ξέρξη των αγορών σε Θερμοπύλες που – αλίμονο – φυλάει ο Εφιάλτης. Δεν αντιδράσαμε όταν έπρεπε, ήδη από τον Δεκέμβρη, αν όχι νωρίτερα. Δεν κάναμε απεργία μη χάσουμε το μεροκάματο – τώρα χάνουμε δυόμισυ μισθούς, χώρια την ακρίβεια. Μας στριμώξανε στα σκοινιά και μας χτυπούν αλύπητα και μας λένε «Ο αντίπαλος θα σταματήσει μόνο αφού σου ρίξει αρκετές. Η επιτήρηση θα σταματήσει, όταν βάλουμε σε τάξη τα οικονομικά μας». Το πιστεύετε, αλήθεια; Ο αντίπαλος θα σταματήσει μόνο όταν σε βγάλει νοκ-άουτ. Έτσι έκανε το ΔΝΤ όπου πήγε. Δεν έφτιαξε χώρες, τις διέλυσε.
Πρέπει να αρχίσουμε να ανταποδίδουμε τις γροθιές. Έχουμε δύναμη, διαθέτουμε φυσική κατάσταση. Προπονηθήκαμε σε πολύ χειρότερες ιστορικές καταστάσεις. Την πίστη μας έχουμε χάσει. Είναι ο καλύτερος τρόπος να χάσουμε τον αγώνα. Μα όσο κοιτάζω το πρόσωπο του λαού μας, κρίνω πως δεν του ταιριάζει η απελπισία. Μια μάσκα είναι που μας φόρεσαν και πρέπει να ξεφορτωθούμε. Μας έχουν μαυρίσει την ψυχή. Είναι ώρα να μαυρίσουμε τη δική τους. Για να μην υπάρξει άλλος “γάμος”, που θα είναι η κηδεία μας. Η ΕΛΠΙΔΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.

Χρήστος Σουρουλής
Οργανωτικός γραμματέας ΕΛΜΕ Ρεθύμνου

Δεν υπάρχουν σχόλια: